نامه ای به خدا

خدا... 

خدایا تا تو راهی نیست . کافیست ما انسان ها فکر و روح و جسممان را با تو همراه کنیم و روحمان را در فکر تو حل کنیم! کافیست قلبمان را با دودست کوچکمان به طرف تو دراز کنیم . 

 خدایا آسمان آبی را آفریدی تا وقتی بالا را می نگریم صفحه ی صاف آبی ، دلمان را هم آسمانی کند . ولی ... ولی چه کنیم ؟ چه کنیم که حتی آسمان آبی هم دل مارا آسمانی نکرد. 

آب را آفریدی ... تا وقتی خودمان را در آن نگاه می کنیم ، دلمان مانند آب زلال شود! اما چه شد؟ 

دلمان با آب هم زلال نشد . 

گل را آفریدی ... تا بادیدن زیبایی آن دلمان هم زیبا شود ... اما دلمان با گل هم زیبا نشد.  

کبوتر را آفریدی که روح ما هم در آسمان مانند آن به پرواز در آید ... اما نشد . 

که بالاخره کسی از آن پایین داد زد :« خدایــــــا!قلب من مال توست ولی نگاهی به من نمی اندازی! روحم مال توست ولی مارا نمی پذیری...» خدایا تا تو راهی نیست ، پس می توانم با تو حرف بزنم ، داد بزنم وجودم مال توست ...    خدایا دوستت دارم!